AAN DE POORT VAN CONCENTRATIEKAMP VOOR DIEREN:

Huntingdon Life Sciences (HLS) bij Alconbury, Engeland

Ruim 300 dierenrechtenactivisten in Groot-Brittanni� trokken vanuit alle hoeken van het land op 12 juli naar ’s werelds grootste en meest beruchte dierproefcentrum, HLS (Huntingdon Life Sciences).

Al vele jaren voeren dierenactivisten strijd tegen dit onderzoekscentrum. In 1999 werd hiertoe een speciale campagne gestart onder de naam SHAC, Stop Huntingdon Animal Cruelty. Afgelopen zaterdag was het beruchte centrum aan de snelweg A1 weer doelwit van dierenactivisten.

SHAC had in het stadje Peterborough, ongeveer twintig kilometer ten noorden van HLS, ’s morgens een manifestatie en een demonstratie georganiseerd. Het doel van deze actie was bewoners te informeren over de gruwelijkheden die dagelijks plaatsvinden in HLS. SHAC wil op deze manier meer steden gaan bezoeken.

Ruim 70.000 dieren bevinden zich in het proefdiercentrum en zij worden blootgesteld aan afschuwelijke proeven. Dit gebeurt in opdracht van bedrijven uit de farmaceutische, chemische, verzorgingsmiddelen- en agrarische industrie om de werking van stoffen te testen. In 2003 legde de Britse krant The Observer de hand op een dik dossier waarin verslag wordt gedaan van het plaatsen van genetisch gemanipuleerde varkensharten in apenlichamen. Binnen HLS zijn ook jonge beagle honden gedwongen om gedurende enkele maanden Cfk’s te inhaleren in opdracht van Japanse bedrijven. Dit zijn slechts een paar ‘gewone’ voorbeelden van de dagelijkse praktijken in HLS. HLS gebruikt vele soorten dieren voor haar praktijken, vari�rend van beagle honden tot konijnen en van apen tot varkens.

Ook in Nederland gevestigde bedrijven hebben een directe link met HLS, zoals Novartis, Abbott Laboratories, Astellas en GlaxoSmithKline. Verder zijn in ons land proefdierfokkerijen die dieren leveren aan HLS. Met regelmaat worden bij die bedrijven protesten gehouden door dierenactivisten van de succesvolle Anti Dierproeven Coalitie.

Dagelijks sterven 500 dieren achter de muren van de vele gebouwen op het terrein van HLS aan de Woolley Road, aan de rand van het pittoreske dorpje Alconbury. Het is een immens complex, gelegen in een mooi, glooiend rustiek Engels landschap. Een schrijnender tegenstelling kan er niet zijn. Vele hekken met lagen prikkeldraad en camera’s omringen het terrein. Schoorstenen zijn van verre te zien. Rijdend vanuit zuidelijke richting over de snelweg A1 is een soort industrieel complex te zien dat HLS blijkt te zijn. Het proefdiercentrum vertoont in alle opzichten gelijkenissen met de concentratiekampen van de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog. Een pijnlijke vergelijking, maar wel een die precies weergeeft hoe dieren in HLS worden behandeld.

Lopend over een smal landweggetje dat leidt naar de hoofdingang van het centrum bekruipt je een beklemmend gevoel. Je wordt omringd door stilte. Vele duizenden dieren bevinden zich achter de hekken, ergens in een van de vele gebouwen, maar je hoort er niet één. Ook de vrije natuur is opvallend stil, geen vogel laat zich horen of zien. Zij voelen aan wat er achter de hekken gebeurt. Dat is de, vrije, natuur. Het enige geluid dat de stilte weet te doorboren zijn de megafoons, trommels, fluitjes en de eigen stemmen die schor geschreeuwd worden van de demonstranten. Onder hen activisten die al jaren strijden tegen dierenleed. Een enkele karakteristieke kop loopt voorbij. Een jaar of zestig, grijs haar, staartje, camouflagebroek. Gevolgd door een alternatieve jongen, oranje gekleurd haar en net zo bewogen als de oudere grijze activist. Ook loopt er een markante oudere Welshman rond, Rob, met zijn vriendin Bertha. Hij is bij vele acties aanwezig. De vrolijke en welbespraakte Rob, ook gekleed in een camouflagebroek, blijkt ook bijna iedereen te kennen. Hij is guitig, serieus en spraakzaam. Twee dagen voor de demonstratie was hij al in zijn kleine Franse auto vanuit Wales vertrokken. Slapen deden ze in het autootje. Dàt hebben dierenactivisten ervoor over om hun stem te laten horen tegen HLS en voor de dieren.

Iedereen werd muisstil op het moment dat een van de organisatoren van de demonstratie John Curtain aankondigde als spreker. Deze activist wist treffend, beeldend en emotievol onder woorden te brengen wat zich in de vele gebouwen achter hem afspeelt. Af en toe kon er toch ook nog gelachen worden, vooral toen Curtain nostalgische herinneringen ophaalde van acties bij HLS op een haast visuele wijze. Maar, dezelfde visuele wijze zorgde weer voor een akelige stilte toen hij uitlegde hoe bij HLS harten van varkens geplaatst werden in de kelen van apen. De demonstranten konden het bloed haast ruiken en de pijn van de apen horen, zo beeldend kon Curtain vertellen. Een oudere dame barstte in huilen uit. Het was een oprecht huilen. De vrouw voert al jaren acties tegen HLS en nog steeds is het bedrijf niet gesloten.

Deze demonstranten, deze dierenactivisten, zijn niet de ‘terroristen’ zoals veel Britse Parlementsleden over ze debatteren. Zij kunnen letterlijk nog geen vlieg doodslaan. Een jonge spreker van de SHAC-campagne in Londen zei dat de dierenactivisten sociale, gevoelige en emotionele mensen zijn die geen mens kwaad zouden kunnen doen.

De aanwezige politie heeft dan ook weinig werk aan de demonstranten. Zij blijven netjes tussen de opgestelde dranghekken staan. De sfeer is op een onwezenlijke manier lieflijk. Een ‘vegan-car’ zorgt voor de catering. De organisatie van de actiedag is perfect. Op een actiedag in Engeland tegen en bij HLS zijn tegenstellingen scheer en inslag. De agenten stellen zich rustig op, haast vriendelijk. Ze kennen de demonstranten van wie enkelen al jaren achtereen wekelijks protesteren.

Uit niets blijkt dat er deze zaterdag ook een strijd wordt geleverd tussen de SHAC-demonstranten en de overheid. In Engeland wordt een repressief beleid gevoerd om dierenactivisten hard aan te pakken. Voor het sturen van een e-mail met een dreigende toon in de richting van betrokkenen bij HLS kan een activist al enkele maanden in een cel belanden. Een 60-jarige dierenrechtenactiviste werd in mei nog veroordeeld tot een voorwaardelijke celstraf van 51 weken voor het versturen van vermeende intimiderende brieven. De vrouw werd met 32 anderen gearresteerd op 1 mei 2007 in een speciale op dierenrechtenactivisten gerichte ‘Operatie Achilles’. Ook het beheren van een website voor een dierenrechtenorganisatie is zeer risicovol geworden. De Brit Sean Kirtley werd onlangs veroordeeld tot 4,5 jaar gevangenisstraf. Hij voert jaren strijd tegen bont, foie gras en de proefdierlaboratoria van een bedrijf (Sequani). Dat deed hij vreedzaam met protestborden en met het beheren van een internetsite gericht tegen Sequani. Ook hij werd doelwit van een speciale politieactie onder de naam ‘Operatie Tornado’ gericht tegen vreedzame dierenactivisten.

Maar, hier en daar komen er scheurtjes in de justitiële aanpak en kunnen activisten ontkomen aan vervolging. Een van de sprekers zaterdag op het landweggetje bij HLS zei dat de forse vonnissen en het ondergaan van celstraffen niet in verhouding staan tot het leed wat proefdieren wordt aangedaan. Het overheidsbeleid zal dan ook niet leiden tot een afname van acties en demonstraties, integendeel.

SHAC is een begrip worden. In de hele wereld worden acties gevoerd tegen HLS. Die acties richten zich ook op toeleveranciers, financiers, transportondernemingen en andere bedrijven die zaken doen met HLS. Dergelijke protesten worden ook in Nederland gehouden. Zo worden met regelmaat poortacties georganiseerd bij de proefdierfokkerij Harlan in het Limburgse Horst. Dat dit bedrijf daadwerkelijk contacten heeft met HLS bleek eind mei. Harlan had een symposium georganiseerd in een conferentiecentrum in Veldhoven met als titel ‘Hoe om te gaan met dierenactivisten’. Een van de aanwezige sprekers bleek Guy Mathias te zijn, directeur Veiligheid bij HLS in Engeland. Het moet dan ook als een blamage binnen Harlan hebben gevoeld, dat vlak na aanvang van het symposium dierenactivisten van de Anti Dierproeven Coalitie ter plaatse waren voor een luide protestactie. De veiligheidexperts moeten zeer verrast zijn geweest en ook moeten inzien dat niet alles kennelijk in het geheim kan plaatsvinden.

Terwijl de demonstranten van SHAC hun kelen schor schreeuwen tijdens een laatste lawaai-explosie aan het einde van de dag, bezoekt de bevoking van het dorpje Alconbury de lokale kleine kermis. Tegenstellingen kunnen schrijnend zijn.

weblog van Paul Kraaijer: http://animals-in-the-news.blogspot.com/