Onderstaande brief is ingezonden naar de redactie van de Volkskrant, naar aanleiding van het eenzijdige en ophemelende stuk van 10 februari over viroloog Ab Osterhaus, waarbij geen enkele kritische noot geplaatst werd over zijn 'werk'.

Ab Osterhaus - de dierenbeul van de virologie
N.a.v. het artikel 'De David Beckham van de virologie' van 10 februari, jl.

Deze 'prima donna', zoals hij in het artikel wordt genoemd, heeft de voorbije jaren eigenhandig honderden, zo niet duizenden, dieren gepijnigd en de dood in gejaagd, waaronder apen, honden en katten. Het werk van 'superstar' Osterhaus omvat hoofdzakelijk het kunstmatig infecteren van dieren met (levens)gevaarlijke virussen en het vervolgens uittesten van experimentele vaccins op diezelfde dieren.

Wat dieren door Osterhaus en collega's wordt aangedaan zou normaal gesproken resulteren in (de wens tot) aanklachten tegen en veroordelingen van de verantwoordelijken wegens zware dierenmishandeling. Echter omdat één en ander gebeurt in een laboratorium onder het mom van 'wetenschap' krijgen de onderzoekers in kwestie vaak niets dan lof voor hun dierenkwellerij, die, als het maar even kan, systematisch wordt verzwegen. Wat zich werkelijk afspeelt achter gesloten deuren in dierproefcentra wordt goed verborgen gehouden voor het grote publiek en daar waar dierproefnemers al naar buiten treden wordt proefdieronderzoek verkocht als een noodzakelijk kwaad. Niets is minder waar; dierproeven worden gedaan voor de portemonnee van onderzoekers, die naar hartelust kunnen publiceren in wetenschappelijke bladen en op zoek zijn naar roem, status en aanzien binnen de biomedische en academische wereld. Plus, ze dienen de wetenschappelijke nieuwsgierigheid van de onderzoekers zelf, zoals Osterhaus toegeeft.

Dieren kunnen net als mensen pijn, angst, stress en ander leed ervaren, maar zijn biologisch gezien zeer verschillend. Resultaten van dierproeven zijn dan ook niet relevant en toepasbaar op mensen. Voor virussen als SARS en H5N1, waar veel van het werk van Osterhaus zich op richt, bestaan nog geen vaccins of effectieve behandelmethoden. Ook voor het metapneumovirus, dat overigens werd ontdekt in celculturen, bestaat nog geen behandeling. Dit terwijl er proefdiervrije methoden beschikbaar zijn die gebruik maken van een surrogaat menselijk immuunsysteem en dus wèl effectief kunnen voorspellen welke vaccins werken bij mensen. Het werk van Osterhaus aan het Erasmus MC redt geen mensenlevens, zeker niet op een wijze die niet zonder gebruik van weerloze dieren had kunnen geschieden. Er worden wel veel levens wèggenomen. Ook op dit moment, als u dit aan het lezen bent, worden er weer dieren onderworpen aan gruwelijke en onbetrouwbare experimenten in het lab van Ab.

Extra noot:

Gevaren van immunologisch onderzoek op apen

Voor een goed voorbeeld van hoe misleidend en zelfs extreem gevaarlijk proefdieronderzoek op (makaak)apen kan zijn hoeven we niet ver terug in de tijd te gaan. In 2006 werd het experimentele kandidaatmedicijn TGN1412, bedoeld voor behandeling van leukemie en ontstekingsziekten (zoals reumatoïde artritis), getest op 6 gezonde, mannelijke vrijwilligers in het Northwick Park ziekenhuis te Londen. Terwijl TGN1412 als 'veilig' werd getest in preklinische studies op -onder meer- makaakapen bij een dosis die 500x hoger was dan de dosis waaraan de menselijke vrijwilligers later zouden worden blootgesteld in de klinische fase, liepen de experimenten voor de betrokken vrijwilligers uit op een regelrecht horrorscenario. Wat zich die dag afspeelde in de kliniek voor proefpersonen tart elke beschrijving; ongeveer een uur na toediening van het experimentele 'medicijn' werden de eerste schadelijke verschijnselen merkbaar, wat zou volgen was een kettingreactie van onverwachte en zeer extreme immunologische reacties.

Eerst klaagden de deelnemers over hevige hoofdpijn, gevolgd door hoge koorts en intense pijn. Ook hadden ze ernstige problemen met hun ademhaling en hadden voortdurend last van braken en extreme jeukreacties. Niet veel later scheurde een vrijwilliger letterlijk zijn eigen kleren van het lijf omdat hij het gevoel had dat hij verbrandde. Anderen schreeuwden het uit van pijn, lagen creperend op de grond en smeekten om hulp. Verschillende mannen grepen naar hun hoofd omdat ze het gevoel hadden dat deze elk moment kon ontploffen. De nekken en hoofden van de vrijwilligers waren dan ook enorm opgezwollen, tot aan drie maal de oorspronkelijk omvang.

De vriendin van één van de slachtoffers beschreef haar vriend qua uiterlijk als The Elephant Man. Alle deelnemers werden in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht en moesten vechten voor hun leven. Blootstelling aan TGN1412 resulteerde bij de slachtoffers uiteindelijk in meervoudig orgaanfalen, zoals bij septische shock. Twee van de vrijwilligers aan het experiment raakten in coma waar ze pas dagen later weer uit ontwaakten. Het laatste slachtoffer mag pas na drie en een halve maand het ziekenhuis verlaten. Hij heeft tijdens zijn verblijf echter wel een ernstige 'frostbite' reactie opgelopen waardoor al zijn afstervende tenen en enkele vingertoppen moesten worden geamputeerd. Alle mannen wordt meedegedeeld dat ze als gevolg van het experiment met TGN1412 een verhoogd risico zullen lopen op het ontwikkelen van kanker en andere levensbedreigende ziektes. Maanden na hun ontslag uit het ziekenhuis kampen de slachtoffers nog altijd met terugkerende en hevige hoofdpijn en ernstige rugklachten. Het korte termijn geheugen van sommigen is ernstig verslechterd. Bij één van de mannen worden, ongeveer een half jaar na het experiment, de eerste symptomen van lymfeklierkanker geconstateerd.

De slachtoffers van dit gruwelexperiment, die een vergoeding van 2.000 pond hadden gekregen voor hun medewerking, zijn hier aan onacceptabele hoge risico's blootgesteld. Zij hebben de prijs moeten betalen voor de schijnveiligheid die door de producent van het middel werd ontleend aan onbetrouwbare en misleidende dierexperimenten. Hieruit blijkt op desastreuze wijze dat immunologische studies op makaakapen, zoals die ook in het lab van Osterhaus plaatsvinden, totaal geen voorspellend vermogen hebben ten opzichte van wat te verwachten valt bij klinische studies op mensen.