Na een onzekere start in het leven van labrador Sanchez, belandde hij van de hel in de hemel! Waar Sanchez' leven ooit zou bestaan hebben uit experimenten en leed, heeft hij nu een normaal hondenleven. ADC voert al jaren campagne tegen de dierproeven aan de universiteit van Maastricht. Dankzij ons is Sanchez gered van erge dierproeven! De lieve dierenvrienden die nu voor Sanchez zorgen geven jullie regelmatige updates over zijn nieuwe gelukkige leven.
Het belangrijkste was om Sanchez te laten wennen aan zijn nieuwe thuissituatie. Waar hij eerst nog afstand hield is hij nu ontpopt tot een echte knuffelkont. Hij wil overal bij zijn, of je nu aan het koken bent of naar het toilet gaat. Hij weet dat wanneer zijn dekentje op de bank ligt (die er alleen af gaat wanneer er bezoek is) hij lekker bij ons kan komen liggen. De eerste keer vond hij het maar raar op de bank, hij ging heel moeilijk staan en keek ons aan alsof hij iets verkeerds deed. Inmiddels is hij niet meer weg te slaan van zijn plek op de bank. Ook wil hij steeds meer kroelen en krijgt hij steeds meer plezier in het stoeien. Ik krijg elke dag wel liefdesbeetjes van hem.
Kortom; de thuissituatie zit wel goed maar buitenshuis kan er wel het één en ander verbeterd worden. Zo is hij nog steeds angstig voor mensen en vooral voor kinderen is hij bang. Ook is hij niet gewend om aan de lijn te lopen en vergeet hij dikwijls dat er nog een mens aan de andere kant van de lijn loopt. Niet omdat hij stout is maar omdat hij er veel plezier in heeft om de wereld te ontdekken. Hij is ongelooflijk nieuwsgierig en dat is zijn redding. Zijn nieuwsgierigheid zorgt er vaak voor dat hij toch op ontdekking gaat, terwijl het stiekem toch wel erg spannend is voor hem. Als hij dan helemaal opgaat in het snuffelen, het verspreiden van zijn geur en het willen spelen met andere honden, worden wij alle kanten mee getrokken. De eerste blessures zijn ook al een feit. Zelf ben ik een keer onderuit getrokken en de man deze huizes heeft onlangs een knieblessure opgelopen doordat zijn been weg klapte toen Sanchez er tegenaan rende. Genoeg redenen dus om op zoek te gaan naar een trainer. Niet zomaar een trainer maar één die privé lessen geeft en zich niet vasthoudt aan een standaard maar altijd het tempo van het dier aanhoudt. De trainingen zijn erg spannend voor hem maar elke keer kunnen we ongelooflijk trots zijn op hem. Zodra hij eenmaal ontdooid is, pikt hij alles snel op. Met babystapjes bereiken we steeds meer bij hem en meer vragen we ook niet van hem. Alles op zijn eigen tempo.
De aller eerste stap was om hem zijn eigen naam te leren. Met lekkere beloningen had hij al snel door waar hij op moest reageren. Hij begon er steeds meer plezier in te krijgen en je zag zijn zelfverzekerdheid groeien. Het commando ‘zit’ is er vrij snel daarna ingeslopen. Als je hem nu roept gaat hij vrijwel gelijk zitten. Dit is iets wat hij uit zichzelf heeft opgepikt, heel bijzonder om te zien. Buiten luistert hij over het algemeen ook naar zijn naam, behalve als hij heerlijke geurtjes ruikt en een hondje ziet om mee te spelen (ook al loopt dit hondje een kilometer verder). Ook dit leert hij nog wel. Het belangrijkste voor nu is dat hij geen nummer of een gebruiksvoorwerp meer is maar dat ook hij nu kan zeggen: Ik ben Sanchez!
Copyright 2015 | Contact | design door Steven Aerts